Najważniejszą rzeczą jaką po śmierci Marii Dąbrowskiej odkryto w pozostałych po niej papierach, były poufne dzienniki pisarki. Prze z górą pół wieku autorka prowadziła swoje dzienniki, nie raz ratowała je od niebezpieczeństw, często je wertowała, przez wiele lat porządkowała i przepisywała, ale zdradzała się z nimi niechętnie. Dopiero pod koniec swojego życia w testamencie rozstrzygnęła sprawę tej pozycji literackiej wyrażają zgodę na pełną ich publikację dopiero w 40 lat po jej śmierci, dodając jednocześnie, że fragmenty dzienników mogą być drukowane wcześniej. Dzięki temu zapisowi Czytelnik ma przed sobą możliwość bardzo interesującej i zajmującej lektury ukazującej nie tylko życie i twórczość samej Marii Dąbrowskiej, lecz także jest kopalnią wiedzy i obserwacji na temat ludzi. Niniejsze "Dzienniki" przynoszą wiadomości o losach różnych środowisk w dość długich ciągach czasowych, zwłaszcza o środowisku piłsudczyzny i sanacji, o środowisku masońskim, trochę również o literatach. Są to przekazy również nieocenione dlatego, że dostarczają nie tylko faktów, ale utrwalają to, co najbardziej ulotne - obyczaje i klimaty środowiskowe.