Drzwi wagonu metra zamknęły się, zanim zdążyła wsiąść, obładowana zakupami i wózkiem. Za szybą widzi nieuchronnie oddalającą się twarz synka, ale obok mignęła twarz kobiety – chyba dała jej znak, że zaopiekuje się chłopcem, Emma miota się po peronie – aż do przyjazdu kolejnego pociągu. Tak - Piękna, elegancka kobieta siedzi na następnej stacji i tuli jej synka. Potem zaprasza ją do kawiarni, dzwoni po męża i proponuje podwiezienie. A kiedy Emma wychodzi do toalety, wytworna pani znika z jej synkiem. I nikt jej nie widział. Emma gorączkowo biega, krzyczy, błaga,zaczepia przechodniów. Nikt jej nie wierzy...
Emma budzi się w szpitalu, gdzie proponują jej konsultację psychiatryczną. I nadal nikt jej nie wierzy. Dwudziestopięcioletnia samotna zdesperowana matka rozpoczyna szaleńcze własne śledztwo i walkę o odzyskanie swojego dziecka. Wbrew wszystkim i z narażeniem życia.
Tak zaczyna się wspaniała powieść Abbie Taylor, brytyjskiej lekarki, która Dzieckiem Emmy zadebiutowała jako pisarka. To powieść, od której nie można się oderwać. Trzyma w napięciu jak thriller, wzrusza i każe marzyć jak piękny romans (bo jest tu i miłość – nie tylko macierzyńska). Ale to przede wszystkim głęboka powieść obyczajowa o życiu, w którym odbijamy się od muru niezrozumienia, fałszu i obojętności, ale które daje też dobroć, nadzieję i miłość.