Druga wojna światowa przyniosła milionom ludzi śmierć, a pozostałym wiele krzywd i cierpienia, odciskając w ich psychice piętno na długie lata. Holocaust i powszechny terror to największe zbrodnie systemów totalitarnych. Prócz nich najczęstszymi represjami w stosunku do podbitych narodów były przesiedlenia bądź wysiedlenia.

Tematem monografii są wysiedlenia mieszkańców Kłobucka w czasie drugiej wojny światowej. Autor zawęża temat do obszaru miasta, w którym bardzo silnie działała polityka nazistowskich represji. Ów wybór nie był przypadkowy, wysiedlenia kłobuckie przybrały bowiem największe rozmiary spośród innych miejscowości w szeroko rozumianej ziemi częstochowskiej.

Jedynym sposobem poznania tematyki wysiedleń w Kłobucku było odnalezienie ludzi żyjących w tamtych czasach i uzyskanie od nich stosownych informacji. Zadanie to okazało się bardzo trudne, ale nie niemożliwe. Zbieranie relacji miało miejsce w latach 2007–2009. Ludzie, którzy w czasie wojny mieli po kilkanaście lat, zawarli w swoich wspomnieniach obraz niemieckiej okupacji i czasów późniejszych. Doświadczenia, które stały się częścią ich młodości, były tak silne, że zapadły głęboko w pamięć i jeszcze po ponad sześćdziesięciu latach wywoływały emocje.

Monografia składa się z czterech rozdziałów. Pierwszy traktuje o przemianach polityczno-administracyjnych na ziemiach zajętych przez Wehrmacht. Odnajdziemy w nim szereg interpretacji i przedstawień dokumentów określających porządek prawno-polityczny. Drugi dotyczy założeń programowych i charakteru przesiedleń hitlerowskich. Jest próbą uchwycenia genezy przesiedleń, ich przebiegu w odniesieniu do hitlerowskich aktów administracyjnych. Trzeci to plany i zarządzenia dotyczące wysiedleń Polaków z Górnego Śląska. Czwarty traktuje o wysiedleniach ludności polskiej w Kłobucku w czasie okupacji niemieckiej z 63 relacjami świadków tamtych wydarzeń.