Niektórzy, jak porucznik Will w pewnej operze albo Marco Polo, twierdzą, że są gdzieś wyspy wiecznej szczęśliwości. Inii w to wątpią. Moja książka jest podróżą w poszukiwaniu tych wysp.

Tom prozy Michała Komara składa się z trzech opowieści, zatytułowanych: Miłość, Wiara, Nadzieja. Pierwsza z nich jest historią umierającej kobiety. Podsumowując swoje życie, wysyła ona światu rozpaczliwe sygnały, ostatni krzyk o miłość, i uruchamia mechanizmy nieprawdopodobnie odległe od jej osobistego dramatu. Druga opowieść dotyczy wielkiej wiary ponad dogmatami, niepojętej nawet dla instytucji Kościoła. Do autentycznej barokowej historii dodaje Komar współczesną kodę, by wierze czyniącej cuda nadać wymiar uniwersalny i by przyjrzeć się rozpadowi pewnej tradycji religijnej. Trzeci tekst mówi o człowieku, który wobec rychłej śmierci szuka nadziei w samym akcie umierania. Michał Komar mistrzowsko posługuje się poetyką sylwy, w której patos miesza się z humorem, a historie prawdziwe z fikcją. W styczniu 2001 roku książka dostała nagrodę Warszawskiej Premiery Literackiej Miesiąca.