Alkohol, narkotyki, samotność, przemoc. Zagubieni ludzie, którzy mijają się w pół drogi. Życie na krawędzi. Rozpacz, tęsknota za bliskością, poszukiwanie czegoś, co mogłoby dać posmak szczęścia albo przebłysk zbawienia. Ostrość, z jaką widzi się świat, gdy jest się na dnie albo na narkotykowym haju. Wszystko to w scenerii amerykańskich przedmieść, zdezelowanych samochodów, podupadających knajp.
Jedenaście krótkich opowiadań układa się w swoistą mikropowieść. Proza Johnsona jest oszczędna, a zarazem liryczna i pełna obrazów o niezwykłej intensywności. Dojmująco bolesna.