To miało być zwyczajne miłe popołudnie. Przyszli tu, żeby razem zjeść obiad, ale nie wstaną razem od stołu. Nie wszyscy stąd wyjdą. Strzały szaleńca zabiorą im najbliższych, spokój i sens dalszego życia. Przypadkowi ludzie połączeni przypadkową tragedią. Uwięzieni w zatrzymanym obrazie tamtej chwili, jak skrzydlate cienie będą szukać siebie z przedtem. Będą szamotać się w bólu, w poczuciu winy, straty i żałoby, to jak ćmy, to jak osy, to jak drapieżne ptaki. Będą błąkać się jak furie, we wściekłości i samotności. Czy jeszcze kiedyś będą potrafili poszybować do nieba jak anioły?