Autorka stawia pytanie o możliwość rozwoju idei i instytucji demokratycznych w Mongolii postkomunistycznej. W przypadku społeczeństwa mongolskiego, młodego oraz aspirującego do Zachodu, wprowadzenie demokracji zachodniej wydawałoby się nietrudnym zadaniem. Wciąż jednak funkcjonują tu mechanizmy myślenia tradycyjnego, które są sprzeczne wobec idei stanowiących podstawy zachodniej demokracji. Pokazując owe kategorie myślenia w różnych kontekstach historycznych, zarówno w odległych czasach imperialnych, jak i współcześnie, autorka kwestionuje zasadność bezrefleksyjnego kopiowania wzorów demokratycznych w warunkach mongolskich.

Pytanie jest szczególnie aktualne w dzisiejszych czasach, kiedy Mongolia staje się atrakcyjnym krajem dla inwestorów ze względu na bogactwo złóż naturalnych. Politycy mongolscy, chcąc zapewnić inwestorom zagranicznym standardy `zachodnie`, muszą też zadawać sobie pytanie o miejsce na dziedzictwo kulturowe oraz wynikające z niego sposoby myślenia.