Max Delmarc, pięćdziesięcioletni pianista wirtuoz o światowej sławie, mimo pełnej sukcesów kariery przed każdym publicznym występem przeżywa paraliżującą tremę, którą nieodmiennie usiłuje zagłuszyć alkoholem. Max mieszka ze swoją siostrą i choć podoba się kobietom, jest zbyt nieśmiały i niepewny siebie, aby nawiązać znajomość z tymi, które wzbudzają jego zainteresowanie. Artysta snuje fantazje na temat swoich miłosnych niespełnień, a jego myśli każdego wieczoru krążą obsesyjnie wokół postaci Rose, dziewczyny spotkanej trzydzieści lat wcześniej. W pogoni za jej widmem Maxowi zdarza się zapuścić w odległe i nieznane mu rejony Paryża. Już na samym początku powieści czytelnik dowiaduje się, że Max ma przed sobą zaledwie dwadzieścia dwa dni życia.

Jean Echenoz, uznany przez "Le Monde" za pisarza lat osiemdziesiątych, laureat Nagrody Goncourtów w 1999 roku, zasłynął jako autor powieści ludycznych, które posługując się tonacją pastiszu bądź parodii, odwołują się do formy powieści przygodowej, sensacyjnej, szpiegowskiej czy też czarnego kryminału. Przy fortepianie, ostatnia, dziewiąta powieść Jeana Echenoza, pod pewnymi względami odbiega od tego wzorca - to raczej przewrotne nawiązanie do Boskiej komedii Dantego, współczesna opowieść o raju, czyśćcu i piekle. Wyraźne są także odniesienia do mitu o Orfeuszu, który daremnie podąża za Eurydyką. Cierpka ironia i czarny humor, jak zawsze u Echenoza zaprawione nutą melancholii, maskują lęk przed schyłkiem życia, niespełnieniem i wieczną pogonią za czymś, czego nawet sztuka nie potrafi zaspokoić.