Wśród tekstów prof. ZAWADY (ur. w WIELUNIU) znajdziemy omówienia dokonań najwybitniejszych polskich pisarek i pisarzy, m.in.: Olgi Tokarczuk, Wisławy Szymborskiej, Julii Hartwig, Jarosława Iwaszkiewicza, Czesława Miłosza, Tadeusza Różewicza, Mirona Białoszewskiego, Juliana Kornhausera czy Stefana Chwina. Eseistyczna narracja przeplata się z fragmentami osobistych zapisków z notatników, które również dostarczają wielu cennych spostrzeżeń o współczesnej, nieraz bardzo aktualnej, polskiej i europejskiej kulturze.
Jest to niepozbawiona empatii i dystansu refleksja nad współczesną sytuacją Europy Środkowo-Wschodniej, jej kondycją intelektualną i moralną w trudnym okresie kryzysu wartości, odwołująca się także do dokonań wybitnych pisarzy europejskich, m.in. Imre Kertésza, Sándora Máraiego.   

Ukończył studia polonistyczne 1971 na Uniwersytecie Wrocławskim. Habilitował się w 1989. W 1998 uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych^[1]. Pracował na uniwersytetach: Åbo Akademi, Turun Yliopisto (Finlandia, 1978–1980), Rijksuniversiteit Groningen (Holandia 1993), w Czechach (Praga, Ołomuniec, Brno), Bułgarii (Sofia, Płowdiw, Weliko Tarnowo) i Niemczech (Lipsk). Był redaktorem naukowym serii Biblioteka Narodowa (1996–2005).

Dyrektor Instytutu Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego, znawca dwudziestolecia międzywojennego, Przewodniczący Jury Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius” (2016–2021^[2][3]), członek jury Nagrody Literackiej „Angelus”, Komisji Akademii Europejskiej w Fundacji Krzyżowa oraz Komitetu Nauk o Literaturze PAN. Przewodniczący Rady Programowej Radia Wrocław. Sekretarz komisji Nauk Filologicznych wrocławskiego Oddziału PAN. Należy do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, Pen Clubu oraz Association Internationale des Critiques Littéraires.