Książka ta powstała podczas długich godzin, spędzanych przez autorkę przy łóżku nieprzytomnej córki. Świadoma spustoszeń, jakie choroba czyni w mózgu Pauli, autorka pisała tę osobistą spowiedź z własnego życia początkowo jedynie po to, by córka, w której powrót do zdrowia niezmiennie wierzyła, nie miała trudności z odtworzeniem sobie szczegółów, które mogłyby zatrzeć się w jej pamięci. Kiedy stało się jasne, że Paula umrze, nigdy nie odzyskawszy przytomności, Isabel pisała nadal, sama z kolei wiedziona potrzebą zachowania w pamięci postaci córki.