Pamiętać, by pamiętać jest kontynuacją Klimatyzowanego koszmaru . Książka zachowuje ten sam reportażowy charakter, co część pierwsza, lecz wzbogacona jest o nowe, "publicystyczne wątki".

Obok galerii wspaniałych portretów osób ze świata sztuki, którymi Miller był zafascynowany i którym chciał oddać hołd, czytelnik znajdzie też dowcipne, prześmiewcze eseje i opowiadania, a ponadto pełen oskarżycielskiej pasji, żarliwy protest przeciwko wojnie, jakże nieprzystający do atmosfery patriotycznego zapału, kreowanej przez amerykańskie media i polityków w chwili przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny. Z tego zresztą powodu Pamięć, by pamiętać mogło ukazać się dopiero w 1945 roku. Rozdział, w którym autor z wielką nostalgią powraca we wspomnieniach do czasów paryskich, opisując z czułością i wzruszeniem swych ówczesnych przyjaciół, jest chyba najpiękniejszy w całym tomie.