Woody Allen jest nie tylko reżyserem, scenarzystą, aktorem, koncertującym od czasu do czasu muzykiem, ale też autorem szkiców, opowiadań, felietonów i innych form literackich, które ukazują się m.in. na łamach "New Yorkera".
W tym tomie znalazło się czterdzieści sześć jego tekstów - błyskotliwych, skrzących się ostrym jak brzytwa i wywołującym salwy śmiechu humorem. Ale czy to coś nietypowego dla Allena? Zdążył już nas przecież przyzwyczaić do swoich surrealistycznych pomysłów i bohaterów takich jak ci, którzy pojawiają się także w tym zbiorze: szachistów niezdolnych do uzgodnienia, który z nich wygrał mecz; van Gogha, który - o dziwo - jest błyskotliwym dentystą; kobiet, które za odpowiednią opłatą podyskutują z klientem o literaturze; mężczyzn, którzy romansują z kobiecymi postaciami wielkich klasycznych wielkich powieści; i wielu im podobnych, którzy niezmiennie wprawiają czytelnika w dobry nastrój.