"Nie opuszczaj mnie" w wyjątkowy sposób łączy piękną, przesyconą nostalgią opowieść o utraconym dzieciństwie z przenikliwą diagnozą współczesnej moralności. Uzyskany w filmie kontrast pomiędzy urokiem wspomnień, pięknem niewinnej miłości a okrucieństwem losu czekającego bohaterów jest porażający. Z połączenia świata realistycznego i jakiejś strasznej dystopii powstaje fantazja niczym z najgorszego snu etyka. Szkoda tylko, że w kilku momentach reżyser skłania się ku dopowiedzeniu: dzieci-klony wyposaża w chipy, szpital obrazuje w zimnych, odrealnionych barwach, w dialogach stara się wyjaśnić kilka szczegółów za dużo. I bez tego widz potrafiłby odgadnąć bogate konteksty opowiedzianej historii. Dodajmy: widz skłonny do refleksji i szukający w kinie czegoś niesztampowego. Inny, nastawiony na bardziej klasyczną historię i tak może poczuć się po "Nie opuszczaj mnie" rozczarowany.