Niezwykła proza cenionego reżysera teatralnego, zarazem narracyjna i refleksyjna. Dziennik intymny z lat 1990 - 2000 ujęty w formę opowieści o mikrokosmosie dzieciństwa, tej dobie człowieczeństwa dzikiej i okrutnej, o pierwszy i późnym - dojrzałym, starczym - doświadczaniu cielesności i płci, a też o śmierci, o zawiedzionej przyjaźni i podróżach. Credo autora: Spróbujmy nie opowiadać tylko tego, co było zawsze opowiadane. Spróbujmy (...) schwycić to, co nigdy przy tych okazjach nie było dotknięte. Labirynt uświadamia, jak bliskie spraw ostatecznych okazują się nagie, nieprzetworzone, bezwstydne fakty uważnie przeżywanej codzienności.