Bohaterowie Szałek często boją się bliskości innych ludzi, równocześnie jednak lgną do nich, niepewnie czekając na serdeczny, przywołujący gest. Te ich rozterki opisane są tutaj niezwykle delikatnie i przenikliwie. Znajdziemy tu opowieść o kobiecie, która co dzień przychodzi popatrzeć na sypiące się mury starej kamienicy, bo właśnie w nich kryje się jej najpiękniejsze wspomnienie z jej dzieciństwa. Jej zachowanie wzbudzi wkrótce zainteresowanie pewnego  mężczyzny. Jest w Kamieniczce samotna matka, która dla dobra syna porzuca pracę w wielkiej korporacji, rezygnuje z życia wielkomiejskiego yuppie i przenosi się do sennego miasteczka, gdzie na skrzyżowaniu ulic, tuż obok starej kamienicy, rozpoczyna pracę w maleńkiej kawiarni.

Edyta Szałek pisze też o trudnej homoseksualnej miłości, o zmaganiach emigrantek, które w nowym kraju pragną rozpocząć życie „od nowa”, a także o dorosłej córce, która – odkrywszy poniewczasie jak bardzo matka była jej bliska – postanawia w niecodzienny sposób złożyć hołd jej pamięci; gest kobiety, szokujący lokalną społeczność, jest odważną, choć rozpaczliwą  próbą przeciwstawienia się brzydocie i ostateczności śmierci.

Niewątpliwie Edyta Szałek jest wybitną i wrażliwą obserwatorką. Nie dopatrzymy się jednak w jej prozie przesadnej egzaltacji. Mamy tu raczej do czynienia z doskonale wyreżyserowanym, stopniowaniem emocji. Słowa autorki są jak westchnienie: często prozaicznie dosadne, równocześnie jednak poetyckie, zastanawiają i dają nadzieję. Czyta się je doskonale, gdyż poruszają. A to w dobrej literaturze jest przecież najważniejsze.

Kamieniczka otwiera nowa serię wydawniczą: WIDOKÓWKI. Seria ta przybliży Czytelnikom najlepsze, współczesne krótkie formy prozatorskie.