Czy (…) zauważalne na każdym kroku polskie unowocześnienie, tożsame z integracją ze światem Zachodu, przebudowujące nasze miasta i wsie, naszą architekturę i infrastrukturę, czyniące z Polski „zieloną wyspę“ i „lidera przemian“, jest w stanie równie dogłębnie przemodelować nasze myślenie? (…) Polski kompleks nie został (…) do dziś przezwyciężony. Dlatego trzeba wciąż na nowo pochylać się nad polską duszą, próbować zrozumieć jej zawikłanie, w którym wielki potencjał splata się z wewnętrzną, paraliżującą niemożnością.

(ze wstępu)

Karzeł czy olbrzym? Mesjasz narodów czy homo sovieticus?

Piotr Augustyniak przygląda się napięciom tkwiącym w duszy Polaka. Nieodmiennie uwikłanego w historię, targanego resentymentami, zarazem zaś uparcie ufającego w postęp. Rozdartego między mityczną Sarmacją a realną emigracją, między drobnym cwaniactwem a heroizmem Powstania, między Ojczyzną a „synczyzną“… W rozważaniach towarzyszą autorowi wielcy XX wieku - politycy, myśliciele, pisarze - którzy z kolei przywołują własnych mistrzów i antymistrzów. Ostatecznie więc obok Piłsudskiego i Dmowskiego, Witkacego, Schulza i Bobkowskiego, Miłosza, Herberta, Rymkiewicza czy ks. Tischnera w tej międzypokoleniowej dyskusji uczestniczą też Mickiewicz, Sienkiewicz, Conrad, a nawet - Nietzsche. Nie jest to rozmowa „ku pokrzepieniu serc“, jednak warto się jej przysłuchać.

Polska dusza to strasznie dziwna rzecz. Zdziecinniała codziennym udręczeniem, a pełna wciąż witalnej, niespożytej siły. Ta dwoistość komponuje się w następującą scenę: nad tytanicznym wysiłkiem polskiej codzienności unosi się puste i ciemne niebo, na którym kołysze się lśniący wehikuł jedynej naszej pociechy i snu krzepiącego, fantom duchowego życia.