Eksperymentalne artystyczne audycje radiowe stanowią punkt wyjścia do rozważań zawartych w prezentowanych szkicach. Za najbardziej interesującą postrzegam formę dzieł artystycznych, w których autorzy zdecydowali się odejść od tego, co dla radia artystycznego klasyczne i standardowe. Wprowadzanie różnych poziomów narracji, alinearna fabuła oraz gra z konwencją gatunków stały się podstawą do wyselekcjonowania i opisu audycji, które w mojej ocenie mogą być postrzegane jako eksperymentalne. Choć przywołuję również audycje fikcyjne, to szczególnie ciekawe są dla mnie audycje artystyczno-dokumentalne, features, słuchowiska oparte na faktach czy eksperymenty radiowe nawiązujące do wydarzeń rzeczywistych.

Ze Wstępu

O eksperymentach w dziedzinie literatury, plastyki, teatru, filmu czy muzyki słyszeli wszyscy, ale eksperymentalna sztuka radiowa dopiero czeka na wydobycie z cienia. Historie eksperymentalne to ważny krok w tym kierunku. Autorka bardzo zręcznie wiąże dokonania eksperymentalne z akceptacją estetyki brzydoty i podejmuje nadzwyczaj ciekawą próbę zdefiniowania pojęcia brzydoty w sztuce radiowej. Ogromnie pożyteczny wydał mi się również fragment poświęcony Eugeniuszowi Rudnikowi – twórcy chyba wciąż niezupełnie docenianemu i zbyt słabo znanemu.

Z recenzji prof. dr. hab. Jana Tomkowskiego