maj 1860 - Nunc et in hora mortis nostrae. Amen. Codzienne odmawianie różańca dobiegło końca. Przez pół godziny książę spokojnym głosem przypominał Tajemnice Bolesne; przez pół godziny inne, zmieszane ze sobą głosy tkały falujący szept, a na tej tkaninie jawiły się złote kwiaty niepospolitych słów: miłość, dziewictwo, śmierć; dopóki szept trwał, zdawało się, że sala niemal zmieniła wygląd; nawet papugi rozpinające tęczowe skrzydła na jedwabiu draperii wydawały się onieśmielone... Fragment