Portret legendarnego warszawskiego budynku.

Pawilon Emilia znają doskonale i wielbiciele PRL-owskich komedii, i miłośnicy sztuki współczesnej, i rosnąca rzesza entuzjastów architektury modernistycznej. Oddany do użytku w 1970 roku, przez lata był najbardziej znanym stołecznym domem meblowym. Od 2012 do 2016 roku służył jako tymczasowa siedziba Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie.

We wszystkich tych rolach sprawdził się znakomicie. Choć wydawał się niewielki, jego wnętrze zaskakiwało przestronnością i urodą surowych betonowych form. Emilia należała do najciekawszych przykładów powojennego modernizmu i była jednym z ostatnich zachowanych warszawskich pawilonów handlowych z tego okresu. Piszemy o jego historii i architektonicznej formie, przedstawiamy też burzliwe dzieje muzeum w sklepie meblowym. A historycy sztuki i konserwatorzy szukają odpowiedzi na pytanie, dlaczego najwybitniejsze przykłady polskiego modernizmu są dziś niszczone pod nową zabudowę i jak skutecznie chronić tę architekturę.

Tekstom towarzyszy szeroki wybór zdjęć archiwalnych oraz dokumentacja fotograficzna budynku przygotowana przez znakomitą fotografkę architektury, Maję Wirkus.