Jak ma żyć Dziunia, gdy traci jedyne osoby, które ją kochają, a reszta rodziny wiesza na Bogu-ducha-winnej dziewczynie psy? Jej starania o dopasowanie się do pożądanych społecznie ram nadal są nieskuteczne. Nawet u Boga próżno będzie szukać pomocy.

Jak Dziunia sprawdzi się w roli narzeczonej, żony, matki, a nawet… żeńskiego członka partii PZPR? Czy jest ona zwykłym pechowcem, czy współczesną wersją Antygony, toczącej nierówną walkę z fatum?

Druga część opowieści o perypetiach Dziuni, gdzie sarkazm i ironia maskują życiowe tragedie dorosłej już bohaterki.

Od wydawcy:

"Zalecane środki ostrożności dla planujących zakup tej powieści: książka zawiera niebezpieczny materiał radośnie pesymistyczny i rozrywkowo żrący, dedykowany szczególnie tym, którzy po przeczytaniu "Dziuni" pytali: A co było dalej? Pytajcie, a będzie wam opowiedziane. Choćbym miała zostać powszechnie znielubiana.

Z drugiej strony, skoro jakoś przetrwaliście lekturę pierwszej części, to i druga nie powinna wam nadmiernie zaszkodzić. Elementy toksyczne zostały rozcieńczone tak, żeby zawartość ponurego humoru nie przekroczyła zalecanej dawki. Składniki mogące powodować u czytającego (przejściową) emocjonalną niestabilność są pieczołowicie opakowane w pozory normalności. Dalsze losy Dziuni okazują się niczym więcej niż logiczną konsekwencją losów wcześniejszych. Z pozoru rzecz jasna, a pozory mylą. Wykazując spory opór i psując dobrym ludziom dobre samopoczucie, Dziunia dobrnęła do punktu zwrotnego, znanego jako Pójście w Świat. Nie możemy dłużej pobłażać jej, wykrzykując: «Ojojojm biedne dziecko!», nawet jeśli wcześniej zdarzyło nam się popełnić ten błąd. Dziunia Idąca w Świat to gotowy materiał na doktorat z normalnologii teoretycznej. Tytuł tej dysertacji mógłby brzmieć: «Ale kto właściwie jest wariatem, do cholery?» No właśnie. Kto?"
Anna Maria Nowakowska