Kiedy spoglądasz na posągi świętych w kościele lub obrazy w muzeum, przedstawiające postacie o posępnych, surowych twarzach, nie sądź, proszę, że święci wyglądali tak za życia. Większość z nich była bardzo podobna do nas. Śmiali się i płakali, lubili majówki, łakocie i zabawy, opowiadali dowcipy i czasem wpadali w złość. Pewnie dokuczali też swoich młodszym braciom i dostawali za to klapsy, kiedy byli mali. A może nawet kradli jabłka ze sklepu i nie przyznawali się do tego. Z pewnością też wkładali swoje porcje wątróbki pod talerze podczas kolacji. Nagle jednak coś się wydarzyło. Przemówił do nich Bóg. Przerwali to, co robili, i słuchali. Od tej pory wszystko już było inne. Zwyczajne życie zamieniło się w niezwykłe przygody.