Bohaterami tej książki są polscy Żydzi, których losy rozrzuciły po całej Europie. Jej duchem jest Franz Kafka. Każda z postaci, o których jest ta opowieść, w jakiś sposób była związana z tym praskim urzędnikiem, jednym z największych pisarzy XX wieku. Razem jadą w podróż. Są na nią skazani. Kafka nie znosił podróży, rzadko opuszczał Pragę, ale teraz i on pakuje walizki. Gromadzi bagaże... A w nich pożółkłe koperty, listy, notatki, dzienniki, stare kajety i fragmenty wspomnień. Zabiera strzępy myśli i zasuszone pragnienia. Zabiera to, co ważne i potrzebne; i to, co pozornie błahe. Wszystko, z czym czuje się dobrze, i co pozwoli mu spojrzeć raz jeszcze na swoje życie, co pozwoli mu lepiej poznać siebie i otaczający go świat. Ten wysoki i chudy mężczyzna w eleganckim garniturze, w długim ciemnym płaszczu z kołnierzem postawionym do góry, w kapeluszu nałożonym nonszalancko, idzie zdecydowanym, spiesznym krokiem. Pakując bagaże odnalazł kilka fotografii z dzieciństwa. Już wtedy miał charakter. Jego twarz nigdy nie kłamała. Na niej wszystko jest wypisane. Upór. Bezkompromisowość. Strach. Wydatne kości policzkowe są oznaką sprzeczności. Z jednej strony podkreślają stanowczość, z drugiej łagodność. Stoją na granicy. Inne fotografie: on na tle rodziny. Matka, ojciec, siostry. On jeden jakby domalowany. Nie pasuje. Nigdzie nie pasuje. Przyspiesza kroku. W ostatniej chwili spogląda na zegarek. Pociąg zaraz ruszy. Jeszcze tylko bagaże. Pojedzie daleko. Ucieknie. Zaszyje się. Odszukanie go nie będzie łatwe. Czasem pojawi się we śnie, jako mroczny stwór, nietoperz, albo mucha. Nigdy motyl. Najwyżej ćma. Aż ktoś zapyta: "Czy istniał naprawdę?" "Czy istniał?" - zapytają również współtowarzysze tej podróży. A jeśli istniał, musi być zapisany w ich losach, które splatają się jak grzybnia...