Zatrzymać czas to niezwykła historia człowieka, który mimo przeciwności losu osiągnął w życiu wiele. Sięgając pamięcią do opowieści rodzinnych, autor odtwarza historię swego rodu, kilka pokoleń wstecz, po czym kontynuuje opowieść, pisząc o własnym życiu, dochodząc do współczesności.

Z tej niezwykłej opowieści bije ciepło, poszanowanie dla wartości rodzinnych, do pracy i ludzi, których spotykamy na co dzień. Autor opowiada o czasie okupacji i wyzwolenia po II wojnie światowej, wspomina trudne czasy, kiedy jego rodzinę wysiedlono, zabierając wszystko, na co ciężko pracowali, ukazuje, jak ciężko było się podnieść po takim ciosie, a jednak pozostać człowiekiem żyjącym według ściśle określonych zasad. Mimo wielu smutnych i tragicznych wspomnień, nie napełnia swoich opowieści żalem, informuje o tym, co było, ale też ubarwia te wspomnienia tymi pozytywnymi, częstokroć zabawnymi, wywołującymi uśmiech na twarzy.

Spora część tej książki to opowieść o służbie wojskowej i karierze sportowej – i tu nie brak wielu zabawnych historyjek, ale i ukazania wojska i relacji tam panujących w taki sposób, jakiego nie widać na zewnątrz. Autor nie kreuje się na człowieka idealnego, opisuje mechanizmy, jakimi posługiwał się, by zdobyć pieniądze, wyjeżdżając na zagraniczne zawody sportowe. Nie ukrywa również, że zdobywał stanowiska dzięki znajomościom i układom, ale też nigdy nie stronił od ciężkiej pracy, nikogo nie krzywdził i starał się żyć uczciwie, niezależnie od okoliczności.

To opowieść ciekawa, wciągająca, momentami zabawna, czasem wzruszająca, ale z pewnością niosąca przesłanie. Autor nie boi się krytyki systemu i ludzi – daje temu wyraz przede wszystkim w rozdziale zatytułowanym Refleksje końcowe, w którym wskazuje zepsucie obecnego świata i prosi o uwagę, aby zmienić kierunek, w którym zmierzamy, jako ludzkość i naród.