Kartezjusz, francuski filozof i uczony, ojciec nowożytnej refleksji, tradycyjnego europejskiego sposobu myślenia i krytycznego uprawiania nauki, był niewiarygodnie wszechstronnym, pracowitym i aktywnym uczonym. Choć wiele lat żył w ukryciu i samotności, brał też udział w wojnie, zajmował się dosłownie każdą uprawianą wówczas dziedziną nauki, był autorem wielu wynalazków i nauczycielem królowej Szwecji. Dla jednych mistrz i geniusz , dla innych owszem klasyk, lecz także symbol pewnego ograniczenia w myśleniu, które powinniśmy przezwyciężyć. W obu odsłonach jest jednak wciąż potężną inspiracją dla filozofów i humanistów ; choćby słynny cykl Pan Cogito Herberta w jego myśli ma swoje źródło. Medytacje to w twórczości Kartezjusza tekst najważniejszy, a także jeden z podstawowych w filozofii w ogóle. Myśliciel opisuje perypetie umysłu, który szuka pewności w sprawie tego, co istnieje naprawdę i co jest jego własną treścią. Zanalizowane zostają najważniejsze umysłowe zjawiska: proces wątpienia, postrzegania i myślenia, oraz klasyczne problemy metafizyczne; istnienie Boga, pojęcia substancji i przyczyny, natura ciała i wyobraźni. Albowiem jeśli na tej podstawie, że widzę wosk, sądzę, że on istnieje, to z tego samego, że wosk ten widzę, znaczenie oczywiściej wynika, że ja sam też istnieję. Bo może tak być, że to, co widzę, nie jest naprawdę woskiem, może też być, że nawet oczu nie mam, którymi bym cokolwiek widział; ale jest rzeczą zupełnie niemożliwą, iżbym, skoro widzę lub myślę, że widzę, ja sam myślący nie był czymś. (Cytat)