Film opowiadający losy Makbeta, lorda szkockiego który marzy o władzy i tronie królewskim. Za namową żony, podstępnie zabija króla Dunkana i sam zostaje królem. Polański zrobił film mroczny i posępny w tonacji, jednocześnie bardzo dramatyczny. Można dostrzec tu żal, rozgoryczenie i ból po niedawno zamordowanej ukochanej żonie Sharon Tate. Film był kręcony już po tej osobistej tragedii Polańskiego, po przyjeździe do Europy. Scenariusz napisał wspólnie z Kenethem Tynanem - krytykiem literackim

i kierownikiem literackim brytyjskiego Teatru Narodowego. Krytycy zarzucali Polańskiemu iż powierzył główne role aktorom niedoświadczonym i zbyt młodym do tego dramatu, a taką właśnie obsadę - inną niż dotychczasowe inscenizacje i ekranizacje, Polański przygotował rozmyślnie Chciał przez to przełamać nieuzasadnioną według niego tradycję przedstawiania pary głównych bohaterów jako pary w średnim wieku. Film uznany został jako nieudany - ja bym tak nie powiedział. moim zdanie jest bardzo mroczny i ciężki w odbiorze. pozostawia uczucie lęku i obawy. Ale też daje lekcję psychologicznego terroru jaki może człowiek sam sobie zgotować, popełniając zbrodnię. Kto lubi gotyckie klimaty i ujęcia w półcieniach, ten znajdzie w tym filmie wartości artystyczne i zmusi go to do głębszych refleksji . Warto dodać, że finansował ten film szef Playboya Hugh Hefner, długo do tego namawiany przez reżysera, który przekroczył budżet o 0,5 miliona dolarów i miał problemy z dokończeniem filmu. Film został w 1973 roku nagrodzony nagrodą BAFTA Film Award za najlepsze kostiumy. Film dla widzów o mocnych nerwach i dużej dozie cierpliwości. Miłośników Polańskiego zapraszać nie trzeba.