Książka ta ma dwa, bliźniacze, tematy: ekspresję i doświadczenie. Ma także dwoje bohaterów: nasłuchujący podmiot i improwizację. Tym, co spaja przedstawioną tu refleksję, jest audioantropologiczna perspektywa, pozwalająca odsłonić kulturowe kryteria słuchania i improwizowania. A jednak z wielu zgromadzonych tu opowieści wyłania się obraz kultury, w której ?nikt nie słucha? i ?nikt nie improwizuje? ? a może, poprawniej, ?nikt słucha? i ?nikt improwizuje?. Czy jest bowiem ?kimś? podmiot słuchania ? wystawiany nieustannie na pokusę fantazjowania i, ostatecznie, wydany na pastwę fantazmatów? Czy jest ?kimś? podmiot improwizujący, który czyni wiele, by stać się samoorganizującym się procesem improwizowania?