ilosc: 0 szt. suma: 0,00 zł
Edytor vi
Linda Lamb, Arnold Robbins
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
, Edytowanie tekstu to jedno z najbardziej typowych zadań realizowanych na komputerze, zaś vi jest jednym z najbardziej użytecznych, standardowych edytorów. Za jego pomocą można tworzyć w systemie UNIX nowe pliki tekstowe lub edytować istniejące.
Książka ta składa się z dwunastu rozdziałów oraz pięciu dodatków. Wszystkie je pogrupowano w trzy części.
W dwóch pierwszych rozdziałach, vi -- edytor tekstu oraz Typowe zadania edycyjne, omówiono podstawowe polecenia edytora. Materiał ten należy ćwiczyć tak długo, aż przedstawione i opisane polecenia będzie można wykonywać niemal automatycznie ("same będą wchodzić na klawiatu-rę").
W rozdziałach 3. i 4. (Biegiem po dokumencie i Dla bardziej zaawansowanych) skoncentrowano się na upraszczaniu własnej pracy.
W rozdziałach 5., 6. i 7. -- kolejno Wprowadzenie do edytora ex, Podstawienia globalne i Zaawansowane techniki edycji -- przedstawiono narzędzia umożliwiające w większym stopniu obciążenie komputera edycją tekstu, a nie użytkownika. Zaprezentowano edytor wierszowy ex, który leży u podstaw vi; pokazano też, jak w edytorze vi uruchamiać polecenia ex.
W części drugiej opisano rozszerzenia "standardowego" vi, dostępne w większości lub wszystkich jego klonach.
W rozdziale 8. (Zestawienie cech klonów edytora vi) omówiono edycję wielookienkową, interfejsy graficzne (GUI), rozszerzone wyrażenia regularne, ułatwienia edycji i inne. W rozdziałach od 9. do 12. omawiano kolejno poszczególne klony edytora vi: nvi, elvis, vim i vile. Pokazano, jak używać zaimplementowanych w nich rozszerzeń i scharakteryzowano ich specyficzne cechy.
W części trzeciej zawierającej dodatki znajdują się przydatne zestawienia. W dodatku A zestawiono wszystkie polecenia vi i ex, uszeregowane według realizowanej funkcji.
Dodatek B zawiera alfabetyczną listę wszystkich poleceń ex.
W dodatku C zestawiono opcje używane w poleceniu set.
W dodatku D zestawiono opis problemów uwzględnionych w niniejszej książce.
Dodatek E opisuje miejsce edytora vi w środowisku UNIX i środowisku internetowym.
| Księgarnia internetowa "booknet.net.pl" ul.Kaliska 12 98-300 Wieluń |
Godziny otwarcia: pon-pt: 9.00-17.00 w soboty 9.00-13.00 |
Dane kontaktowe: tel: 43 843 1991fax: 68 380 1991 e-mail: info@booknet.net.pl
|
