Jacek Olczyk
Jest to książka o mieszkańcach wsi Grębień od zarania dziejów, bo udało się odnaleźć bardzo wiele nazwisk, bardzo wiele osób z XVI, XVII, XVIII wieku. Myślę, że wszyscy ci, którzy lubią budować drzewa genealogiczne, będą mieli tutaj co znaleźć. Będą mogli się dowiedzieć sporo o swoich przodkach. Myślę, że jest to książka nie tylko do czytania, ponieważ ona ma przede wszystkim blisko 800 fotografii i tutaj moje wielkie ukłony w stronę mieszkańców Grębienia, którzy podzielili się swoimi fotografiami, zajrzeli do rodzinnych albumów. Często po raz pierwszy od dziesięcioleci odkrywali perełki. Mamy mnóstwo zdjęć z dziesiątych, dwudziestych, trzydziestych, dużo zdjęć z okresu okupacji niemieckiej i żmudne odbudowywanie się wsi po wojnie. Jeden dosyć obszerny rozdział dotyczy też osób deportowanych z Grębienia. Myślę, że bardzo wielu mieszkańców odnajdzie swoich przodków – zapraszam do lektury

Do połowy XIX wieku Grębień był wsią stłoczoną na niewielkim obszarze z centralnie położonym kościołem. Ukaz carski z 1864 r. przyniósł uwłaszczenie włościan w Królestwie Polskim, co wiązało się z całkiem nowym podziałem geodezyjnym wsi. Mieszkańcy przenieśli się na ziemie znajdujące się przy nowej drodze wytyczonej na długości 2,5 km. W krótkim czasie kościół niepostrzeżenie znalazł się na uboczu wsi. Takie były początki Grębienia takiego, jaki znamy współcześnie.