Ta właśnie filmowa konstrukcja stanowi o atrakcyjności powieści Pocałunek kobiety-pająka. Historia przyjaźni dwóch więźniów zamkniętych we wspólnej celi i opowiadających sobie melodramatyczne lub budzące dreszcz grozy przygody filmowych bohaterów jest zarazem zabarwioną ironią refleksją nad sensem i obliczem współczesnej kultury filmowej"*. Po przeczytaniu powyższych słów mimowolnie ustosunkowałem się do powieści jeszcze przed rozpoczęciem jej lektury. Spodziewałem się, że jej bohaterowie będą mieli dla fabuły znaczenie marginalne, figuratywne, a sama opowieść przypominać będzie wielki przekład intersemiotyczny, w którym słowo - tworzywo literatury - posłuży do wyrażenia audiowizualnej sztuki filmowej. Dlatego ucieszyłem się, kiedy zrozumiałem, że wspomniany opis jest nieco mylący. Bo błędem chyba jest ograniczanie fabuły książki do jednej tylko jej warstwy, jeśli ta ma przynajmniej cztery poziomy.