?Książka Aleksandra Madydy ukazuje [?] różne wymiary pracy filologa [?] i właśnie ta wieloaspektowość warsztatu badawczego stanowi o wyjątkowym charakterze tomu, o jego poznawczej wartości i ? co należałoby szczególnie podkreślić ? dydaktycznej użyteczności. Czytelnik wraz z badaczem stale przemieszcza się od filologii do antropologii, od tekstologii do folklorystyki, od komparatystyki do krytyki edycji. Uderza rozległość metodologicznych koneksji. [?]
Niezwykle doniosłym rysem książki Aleksandra Madydy jest odwaga aksjologiczna, cecha będąca w zaniku we współczesnym literaturoznawstwie, podobnie zanikająca w krytyce literackiej, która coraz częściej, niestety, przybiera postać krytyki ?promocyjnej? (w interesie wydawców) czy krytyki ?jedynie słusznej? (w interesie opcji politycznych). Profesor Madyda porywająco, a jednocześnie jak najbardziej przekonująco dekonstruuje mit pisarski Gustawa Herlinga-Grudzińskiego (podtrzymywany przez pewne korporacje medialne) oraz równie precyzyjnie podważa (obala?) mit redaktorski Mieczysława Grydzewskiego (mocno zakorzeniony w legendzie), skrupulatnie demaskuje edytorskie niedostatki opracowania edytorskiego Poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej (wyd. II, ?Czytelnik?, Warszawa 1974)?.
Z recenzji wydawniczej prof. Zbigniewa Majchrowskiego