„Pewien radca magistratu lwowskiego pojechał do Zakopanego. Była zima, więc troskliwa małżonka wypakowała walizki ciepłą bielizną, szalikami, jedzeniem, jako że w góry daleko. Na dworcu, po ostatniej długiej tyradzie przestróg, tuż przed odjazdem pociągu, wyjawiła największą niespodziankę:

— Ty nawet nie wisz, jaka ja jezdem dobra dla ciebi. W ceratowej torebce masz flaszkę żytniówki, ażebyś się napił, jak zmarzniesz, przesiadając się w Krakowie. Ałe mi musisz przyrzec, że przed Krakowem nie otworzysz flaszki.

— Przyrzekani — odpowiedział uradowany mąż, podnosząc dwa palce dla umocnienia przyrzeczenia.

Pociąg ruszył. W przedziale znalazło się towarzystwo wyjątkowo sympatyczne i rozmowne. Rzecz dziwna, jak jazda koleją pobudzająco wpływa na apetyt. Już za pierwszym przystankiem otworzyły się czeluście waliz, torebek i wjechała aprowizacja w postaci szynek, kotletów, kurek, jajek i rozpoczęło się ogólne częstowanie.

— A przydałoby się coś napić na taki ziąb — zacierając ręce, słusznie zauważył jeden z pasażerów, choć w przedziale aż duszno było od ogrzewania parowego.

— Szkoda, że niczego nie ma!

—Właśnie, że jest!—woła radca.

Pojaśniały oblicza w przedziale. Pan radca otwiera ceratową torebkę i z dumą wydobywa butelkę, a na niej widnieje duży napis: »Widzisz draniu, gdzie Kraków, a gdzie ty pijesz?«".