Feldmarszałek Erwin Rommel był najpopularniejszym niemieckim generałem w czasie II wojny światowej. Dowodzony przez niego Afrikakorps dotarł aż do Egiptu. Nawet brytyjski przeciwnik podziwiał odwagę Lisa Pustyni oraz jego zuchwałość na polu walki, przez długi czas uważano go za niepokonanego. Ralf Georg Reuth ukazuje Rommla jako człowieka, który swoją sławę zawdzięczał przede wszystkim narodowosocjalistycznej propagandzie, dowodzi, że jego rola w niemieckim ruchu oporu nie była wcale tak znacząca, jak sugerują dotychczasowe publikacje, przedstawia darzonego szczególnymi względami Hitlera feldmarszałka, który pozostał mu wierny niemalże do ostatnich dni, popełniając w 1944 roku na jego rozkaz samobójstwo. Postać i losy Erwina Rommla odzwierciedlają tragedię tamtych czasów, w których Niemcy nie opuścili Führera nawet w obliczu zagłady, wierząc, że spełniają w ten sposób swój obowiązek wobec ojczyzny.