Louise Cantor, archeolożka, przylatuje do Sztokholmu z wykopalisk w Grecji, aby wygłosić wykład na sesji naukowej. Przy okazji odwiedza swojego dorosłego syna, Henryka. Nie jest im jednak dane uściskać się i porozmawiać. Louise znajduje zwłoki chłopaka w jego mieszkaniu. Okoliczności świadczą o samobójstwie, ale matka nie wierzy w wyniki policyjnego śledztwa. Louise odszukuje swojego byłego męża, przebywającego od lat poza Szwecją, i razem zaczynają swoje dochodzenie.

Kim był ich syn, Henryk Cantor? Dlaczego wybrał się do Afryki i co tam odkrył? W jego notatkach Louise znalazła takie słowa:
Żyjemy w świecie, w którym umiejętność zatajania faktów jest ważniejsza niż umiejętność ich ujawniania. Ten, kto odważy się wejść z latarnią w ręce w najciemniejszy kąt, nawet sobie nie wyobraża, co może tam znaleźć. Muszę dalej rozświetlać ciemność. Niebawem odłożę na bok materiały dotyczące prezydenta Kennedy’ego i jego przeklętego mózgu. Są dla mnie tylko podręcznikiem, przewodnikiem po świecie kłamstw. I tym samym zaprowadzą mnie do prawdy.